E279 Arredor do cañon do río Cerves (Melón)


Sol, 2 de febrero de 2013

Aínda que a noite anterior foi trouleira de mais, ó deitarme botei una ollada á previsión meteorolóxica e por fin o domingo parecía que nos deleitaría con sol, despois de tanta cicloxénese explosiva (aínda que na miña terra chámase galerna de toda a vida). Polo tanto, aínda que eran as cinco da maña, decidín non pechar as contras da miña fiestra e que o sol me cegara a tempo para ser puntual na miña cita dominical. O amencer, o sol deslumbrou a miña faciana e decidín erguerme, a pesar de que na miña cachola seguían tocando a todo ritmo os cen gaiteiros que me beberá facía poucas horas.

Parece que o sol, en vez de atraer ás hostes a unha nova andaina favoreceu o facer doutros menesteres, xa que o comandante e mais eu éramos os únicos que aparecemos na Maquía para saudar a nosa “reidora” favorita que estreaba gafas que a facían aínda mais agarimosa.

O noso destino era a  localidade de Melón para votar unha ollada á garganta do río Cerves. Mentres nos achegamos ó inicio da ruta puxémonos ó día lendo os periódicos nas novas de corrupción que na actualidade nos machacan.

O inicio da ruta lévanos polas proximidades de Quins e pronto se adiviña ó fondo o río Avia ó seu paso pola localidade da festa da Istoria que tantas anécdotas fíxome vivir nos anos mais golfos da miña vida.

Esquecinme comentar que nesta ocasión a pateada estaba composta polos membros mais radicais deste proxecto eivadinho, Anxo e mais eu, (faltaba o Xacobe), e polo tanto nestas ocasións non existen nunca as marcas nos camiños e saltámonos todas as regras dunha pateada común. Isto é sinónimo de aventura, improvisación e disfrute ó máximo. As pernas vanse polos sitios mais insospeitados, os toxos, as xestas e as carrasqueiras convértense nos nosos amigos e nos reciben cos brazos abertos. As nosas pernas  vólvense ferros que aguantan todo e os nosos espíritos se liberan.

Así, apoiados pola tecnoloxía do meu gps android fomos escudriñando camiños para artellar a forma de enlazar coa ruta do río Cerves que se adiviñaba no aparello, pero que nos non a víamos moi clara. O fondo do camiño, xunto o río xa estaba Prexegueiro coas súas pozas de auga quente que uns ganduls encauzaron para facer un espazo termal axeitado para que a xente chegara cos seu coches ata elas, perdéndose o espazo salvaxe que tantas noites me acolleu con algunha outra aventura quente.

O sol ainda quentaba algo e agradecíase suar un pouco, dando aparencia dun día de primavera tirando a verán. Despois dunha boa sudada escalando por unha mata de carrasqueiras, atopamos o camiño  que nos achegaba mais perto ó canon do río. Unha torre que se adiviñaba na ontananza, nos serviu de referencia. A verdade é que nos camiños, as veces, atopas cousas incomprensibles coma esta torre de pedra en medio da nada que parecía unha fortaleza Irmandiña e que era una base de pedra, ben alta por certo, e servía como apoio o trasporte da luz ata sabe onde. Dentro da torre aínda podemos atopar os cascotes de porcelana en forma de campá que soportaban ós cables da luz. Por certo, non resistín a tentación de levarme un para miña casa e o teño exposto na viga da miña cheminea coma se dun trofeo se tratara.

Baixando polo camiño que nos levaba ata o canón, fixemos unha parada para repoñer forzas en forma dun bocata mentres admirábamos a maxestuosidade do paisaxe dun río baixando con forza e creando unhas cantas fervenzas. Mentres comiamos, non lle dimos paraxe a nosa imaxinación e coa mirada intentábanos atopar unha baixada polo canón para observar o río dende mais preto, pero non habería forma, xa que o terreo era realmente espigado e impracticable.

Despois de tanta aventura e improvisación, o camiño tornouse tranquilo, cunha alfombra verde, franqueado pola dereita por un bosque de mimosas en plena explosión floral e pola outra banda cunha vista impresionante do canón do río Cerves. Este sitio é realmente agreste e fermoso, cun río baixando con forza e liberando os obstáculos en formas de fervenzas e caídas ó valeiro das augas que mais abaixo crean as pozas de Melón. Este paraxe non ten nada que envexar a outros lugares mais afanados que nos mostran nos documentais da dúas. Que sorte temos de vivir tan preto destas marabillas que se esconden pola nosa terriña.

O meu acompañante deleitouse cunha boa enchenta de fotografías, mentres eu admiraba o lugar e acordábame de xente que agora non está comigo pero que de seguro lle encantarían estes lugares. Pero… o conto é así.

Polo medio do recorrido e pensando que nesta ruta non atoparíamos a ninguén, atopámonos cunha pandilla de camiñantes seniors que coma se dunha excursión do inserso se tratara, tamén eran de que quen disfrutar desta ruta. (Que nos verá a nós con esas idades argallando novas rutas, jajaj).

O derradeiro tramo empinouse e levounos ata o cruce do camiño que nos conduciría de novo ata o transporte cara a Vigo, non sen antes presenciar a anécdota do día en forma de camión petado de porcos en plena loita por sobrevivir, pero sabendo que pouco lles queda de vida e que Coren os espera cos brazos abertos. O curioso é que o condutor estaba durmindo placidamente na súa cabina mentres no furgón un ruído insoportable xunto cun cheiro nauseabundo invadía o lugar. “Hai de tó, é pa tós”.

Nos, para esquecernos deste episodio, decidimos irnos comer un bocata de presunto de porco á Cañiza, jajaja. Paradoxas da vida.

De novo, e non me cansarei de dicilo “Gracias Comandante” “Eivadiños for ever”

Ata a próxima amiguiños dos camiños.

Panette, febreiro de 2013

1 comentario:

  1. As pozas cheguei eu un día sendo un cativo; ía na minha cicleta rubindo coma quen soube cara acima. Calmo, lento, ca lingua fora pra recoller canto ar houbese ou meu redor, algunha vez unha baba pingaba mesturada co suor. Sonche cousas que ocorren e un non pode dicir que non. Cheguei a beira dás olas e dinme un chapuzo con tan mala cousa que fun acadar ou resalte dunha delas no que eu vinme dende o outo dunha fervenza inmensa...
    Inda hoxe sinto ou frido que debeu sentir ou meu velocípedo sabendo que tería que voltar pra O Calvario soia, sen ninguén ca guiase.
    Zafeime dá tolada dá auga e sequeime lixeiro, non voltei en moitos anos polo Melón
    Pasoume que entón naide habería ou redor, somente eu e a miña cicleta que dobrando o corpo mirábame con xeito miudinho, cos ollos deluvados, coma un mancado poidera ver a un que vai direto o pelotón de fusilamento...
    Leído o boismo relato voso, un tenta un intre e vese envolto das lembranzas antergas, sendo un rapazolo...
    Saúde e Ceibedade

    ResponderEliminar

Seguidores